|
کارگردان : Peter Landesman
نویسنده : Peter Landesman
بازیگران : Will Smith, Alec Baldwin , Albert Brooks
هزینه تولید: ۳۵ میلیون دلار
محصول کشور: بریتانیا | استرالیا | ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: Columbia Pictures
خلاصه داستان : در پيتسبورک پاتولوژيست ماهری به نام دکتر بنت اومالو حقيقتی را درباره ضربه مغزی در بازيکنان فوتبالی که دچار صدمات مغزی مکرر در طول بازی نرمال می شوند کشف می کند.   |
|
منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)
توجه به ضربه مغزی به عنوان يک آسيب مغزی جدی پديده ای نسبتاً جديد است. تا سال ها، اصطلاح عاميانه «ضربه مغزی شدن» چيزی بود که افراد با بی تفاوتي هنگام شنيدنش شانه بالا می انداختند. در ورزشکارها درمانش خوردن يک جفت آسپيرين و برگشتن به زمين بود. اين تفکر منجر به پيدايش نسلی از بازيکنان فوتبال شد که سالها بعد از تمام شدن نبردهای گلادياتورگونه شان در زمين بازی دچار علائم عارضه ای می شدند که امروزه به انسفالوپاتی تروماتيک مزمن (CTE) معروف شده است. بعد از اين که دکتر بنت اومالو (ويل اسميت) هنگام اتوپسی از بازيکن سابق خط ميانی تيم پيتزبورگ استيلرز، مايک وبر (ديويد مورس)، CTE را کشف می کند، يافته هايش دنيای ورزش را به لرزه در می آورند. تنها سال ها بعد از انکارهایی از جنس صنعت دخانيات آمريکا، ليگ ملی فوتبال امريکا (NFL) مجبور به قبول خطرات ضربات مغزی شد و «پروتکل هایی» را برای رسيدگی (هر چند ناقص) به مشکلات سلامتی ناشی از آن تدوين کرد. اين مشکل اساسی است: تا زمانی که فوتبال وجود دارد، ضربات مغزی نيز وجود خواهند داشت و مادامی که ضربات مغزی وجود داشته باشند، خطرات CTE در کمين هستند.
«ضربه مغزی»(Concession) پاسخی برای اين معما ندارد. در طول حدود دو ساعت از زمان فيلم، اومالو موفق به شناسایی اين بيماری و علت اصلی اش می شود، اما غير از ممنوع کردن فوتبال (اتفاقی که هرگز رخ نخواهد داد)، راه حل ديگری برايش نيست. در يکی از ستون های تحليلی اخير نشريه نيويورک تايمز اومالوی واقعی گفته بود که ديگر نمی تواند باور کند که جوانان زير ۱۸ سال مجاز به انجام ورزش های دارای برخوردهای شديد باشند. تا جایی که فيلم، به کارگردانی پيتر لندزمن بعد از کمک گرفتن از ريدلی اسکات در ساخت فيلم، مربوط به تحقيقی است که اومالو را به سمت چنين موضع گيری سختی هدايت کرد، درامی جذاب و متقاعد کننده است. با اين حال، مشکلات «ضربه مغزی» در عدم تمايل اين فيلم به دنبال کردن رويکرد «افشاگر»(Spotlight) و تمرکز روی جنبه های روندی داستان نهفته اند. المان های نامربوط و جانبی فيلم، عشق اومالو به همسر احتمالی اش، پرما (گوگو ام باتاراو)، رقابت با يک پاتولوژيست ديگر، داستان را متراکم و فيلم را به يک ماجرای تقابل انسان با سيستم ژنريک تقليل داده اند.
ويل اسميت تمام وجودش را صرف نقشی کرده که از او می خواهد تا يک تغييرشکل فيزيکی دقيق را تجربه کند، لهجه نيجريه ای قابل باوری را تقليد کند و بازی کنترل شده و تغيير يافته ای را ارائه دهد. اين يک نقش آفرينی موثر است، گرچه اين که آيا ارزش دريافت اسکار را دارد يا خير هنوز مشخص نيست. همچنين کنايه بسيار ظريفی در فيلم وجود دارد. علاوه بر فوتبال، ورزش دارای بالاترين ميزان وقوع CTE بوکس است و در گذشته اسميت نقش يکی از معروف ترين قهرمانان اين ورزش، محمد علی کلی، را بازی کرده است.
اگرچه اين فيلم در نگاه اول يک نمايش فردی است، اما برخی اسامی آشنا برای پشتيبانی از اسميت حضور يافته اند. آلبرت بروکس (در نقش دکتر سيريل وکت) و آلک بالدوين (دکتر جولين بيلز) نقش دو پزشکی را بازی می کنند که دوشادوش اومالو کار می کنند و برخی ترکش هایی که به سمت اومالو شليک می شوند را به سوی خود جذب می کنند. اگرچه ديويد مورس در نقش وبستر مبتلا به CTE حضور زيادی روی پرده ندارد، بازی اش به خوبی اثرات CTE را نشان می دهد. تنها بازيگری که به اشتباه در فيلم حضور دارد لوک ويلسون در نقش راجر گودلل است. ويلسون اصلاً شبيه کميسار NFL نيست و بازی اش بسيار يکنواخت است.
هسته دراماتيک «ضربه مغزی» محکم است و عدم تمايلش به جذاب نشان دادن تاکتيک های NFL احتمالاً باعث بالا رفتن ابروی خيلی ها می شود. وقتی که صحبت از اين می شود که چگونه اين ليگ از اطلاعات جعلی، گردن کلفتی و مبهم جلوه دادن امور برای محافظت از محصول خود به قيمت جان و سلامتی انسان ها استفاده می کند، فرق زيادی با شرکت های دخانيات يا آزبست ندارند. «ضربه مغزی» نشان می دهد که فرو کردن سر در برف منحصر به NFL نيست و اين که اين ليگ به سختی برای بد جلوه دادن و بی حرمت کردن اومالو تلاش می کند.
وقتی که «ضربه مغزی» سعی می کند که به هدف خود وفادار بماند، به اندازه هر فيلم ديگری که درباره مبارزه عليه يک سازمان عظيم و فاسد است جذاب می شود. اما حدود ۱۵ دقيقه از زمان «ضربه مغزی» به نظر در فيلمنامه قرار داده شده است تا به اشتباه شخصيت اصلی فيلم را انسانی تر جلوه دهد. اگر اين صحنه ها بهتر نوشته می شدند، می توانستند جواب بدهند اما انگار از يک فيلم تلويزيونی بيوگرافيک گرفته شده اند. آنها بيشتر باعث پرت شدن حواس بيننده می شوند تا به ارتقای فيلم کمک کنند. با اين حال، به طور کلی بايد به «ضربه مغزی» تبريک گفت. ظاهراً لندزمن مرعوب غول NFL نشده است و فيلم به نکات خوبی درباره اين که چگونه طمع شرکت ها هميشه به سلامتی و ايمنی انسان ها لطمه می زند اشاره کرده است. «ضربه مغزی» هميشه درخشان نيست، اما به اندازه کافی برای ناديدن گرفتن صحنه های ضعيف تر متقاعد کننده است.
ارسال نظرات